Een vader met dementie

Een prachtig verhaal

Tijdens de uitvaart zou een goede vriend van hun vader een oogje in het zeil houden en desnoods met hem weggaan als het echt niet ging. Dat gaf hen rust en dat hadden ze nodig. Zo hoefden zij niet de hele tijd op te letten of het wel goed ging en hadden ze zelf de ruimte om afscheid te nemen.

Op de dag van de uitvaart zat hij vooraan in de rij voor het condoleren. Zijn oude charmes was hij nog niet verleerd. Met een vriendelijk woord en een grapje heette hij iedereen persoonlijk welkom. Of de condoleances bij hem binnen kwamen weten we niet. Maar hij zat daar en dat was belangrijk.

Tijdens de dienst zong zijn kleindochter. Hij vond het prachtig. En toen hún liedje: Tante Leen: ‘Diep in mijn hart, Is er maar een dat ben jij. Jij bent toch alles voor mij, zal je dat nooit vergeten?’. Foto’s van hun leven samen werden getoond. De tranen liepen over zijn wangen.Het was tijd voor mijn slotwoord. Ik kwam naar voren, haalde adem … en toen begon meneer te zingen. Hetzelfde liedje. Met zijn prachtige bariton. Diep uit zijn hart. Was het zijn afscheid van zijn vrouw? Was het een automatische reactie op een trigger uit het verleden? Geen idee. En doet dat ertoe? Ik stond achter de katherder en luisterde naar hem. Een grote glimlach kon ik niet onderdrukken, het was zó mooi!