Van trompettist naar trompetter

Uitvaart van een militair vliegenier

Vrijdagavond plotseling de zoon aan de lijn. Defensie had gebeld. Ze willen hen graag een erewacht aanbieden, of ze dat op prijs stellen. Ik krijg kippenvel. ‘En, stellen jullie dat op prijs?’ vraag ik. ‘Ja…’ zegt hij. Hoor ik een trilling in zijn stem…?

Dit heeft een aantal consequenties voor de afscheidsdienst. De militairen zullen meelopen bij het binnendragen van de kist. Ik moet even goed nadenken over hoe we dat gaan doen. Gelukkig ken ik uit mijn opleiding iemand die ceremonieën bij de landmacht begeleidt, dus ik bel hem zodat ik weet ‘hoe het hoort’. Alles onder controle!

Zaterdagmiddag gaat opnieuw de telefoon. Een officier vertelt dat ze ook een trompetter willen aanbieden die aan het einde van de dienst als laatste groet de Last Post zal spelen (niet de taptoe wat in Nederland gebruikelijk is, want meneer had zijn Wings gehaald bij de RAF). Alleen blijkt dat de hele divisie trompetters op tournee is. Maar als uitvaartbegeleider kan ik vast iets regelen. Natuurlijk kan ik dat!

Waar haal ik een trompettist vandaan? En een goeie ook nog, want het is een lastig stuk! De muziekschool is dicht, de twee fanfare-orkesten nemen niet op. Bij mij om de hoek zit een saxofoonwinkel, niet helemaal hetzelfde natuurlijk, maar wel in de goede richting. Al neuriënd van Jan Klaassen in het leger van de Prins loop ik er heen en krijg een kaartje mee van een jazz-trompettist. You never know. Ik bel hem. Hij doet dat niet, maar zijn vrouw is klassiek geschoold trompettist en speelt ook bij de dodenherdenking. Gelukt!

Zo schalt aan het eind van de dienst, terwijl de militairen een laatste groet brengen met de hand aan de baret, de Last Post vanaf het balkon door de kerk. Als een engel speelt ze. Op dat moment is ze even geen trompettist, maar een trompetter.