Wat is jouw traditie?

Wat wil jij?

We spraken over traditie. Wat is de traditie van dat gezin? En wat is háár traditie? Die twee zijn uit elkaar gegroeid, maar hebben ook een gemeenschappelijkheid. Zoals ook zij en een deel van haar broers en zussen uit elkaar zijn gegroeid, maar ook eenzelfde thuis delen. Traditie ontwikkelt zich dus, je geeft er je eigen vorm aan. Traditie leeft.

Het gesprek gaf ruimte. Er ontstonden zoveel plekken waar zij op haar manier iets kon doen richting haar moeder. Bij de verzorging, tijdens een wake, bij het sluiten van de kist, aan het graf. Dat gaf rust, waardoor de Mis ineens een onderdeel werd van het afscheid, een onderdeel dat hoorde bij haar moeder en dus goed was. Daarmee was ‘uitzitten’ niet meer het woord dat daarbij pastte.

Ik vind dat gaaf. Een uitvaart gaat over de overledene en over de nabestaanden. Aan beiden moet recht worden gedaan. Beiden hebben hun eigen manier van leven. In plaats van ‘manier’ gebruik ik dan graag het woord ’traditie’ omdat dat het naar een iets abstracter niveau brengt, voorbij de dagelijkse dingetjes. En je zou nog wel eens voor verrassingen kunnen komen te staan, juist als de dood dichtbij is; een periode waarin je heel erg open bent en dicht bij jezelf komt.

Met diezelfde vriendin was ik ooit in de Basiliek van Sint Servaas in Maastricht. In de kapel was een gebedsviering gaande toen we daar binnen liepen. Ondanks al haar aversie was ze geraakt door de woorden die zij van binnen kende. Ik had de indruk dat ze zich moest bedwingen om niet te buigen en een kruis te slaan…

Tijdens een voorbespreking kun je hier (met elkaar) eens bij stil staan. Niet alles hoeft dan al in detail geregeld te worden – dat is niet nodig en in mijn optiek zelfs niet wenselijk. Het is mooi en bijzonder om je met elkaar bewust te worden van hoe je naar het leven en de dood kijkt en wat voor jou belangrijk is bij de aanstaande uitvaart.